شاید...نخستین اشک های مادرانه

باورم نمی شد...

چه دمغ می شوم بی تکان هایت مادر.

امروز تنها گریه کردم...

وقتی صبر کردم و صبح بخیر گفتم و تو تکان نخوردی.

بیدار شدم، صبحانه بابا را آماده کردم و خودم قاشقی عسل خوردم و باز خوابیدم که تکان بخوری و باز بی صبری مادرانه ام کار دستم داد و اشک ...

حواسم را پرت کردم، جملات مستند راز را مرور کردم و انرژی مثبتی نثارت و سرگرم کارهای روزمره شدم.

با خاله و مادر بزرگت گشتی زدیم و بیرون رفتیم و من نگرانیم مال خودم بود...می دانستم گفتنم جوابی جز نگران نباش را ندارد و من نمیتوانستم نباشم.

برگشتم خانه...

امروز هفتمین سالگرد ازدواجمان بود و هزار برنامه داشتم. اما بی رمق دست روی شکم گذاشتم و از تو خواستم تکان بخوری.

خدا را صدا زدم :

خدایاااااااا...با اولین تکانش ، والعصری می خوانم ، که دیگر لفی خسر نباشم.

دیدم برای لفی خسر نبودن باید حق و صبر داشت...

صبر کردم ...

تکان خوردی

والعصر خواندم....

پ.ن : من ماندم و عقربه های ساعت که گذشته اند و کارهایی که مانده و پدری که زود به منزل می آید ...